อิสระถูกกำหนดจากความสามารถ

          เมื่อผู้ใหญ่มองว่าเด็กสามารถช่วยเหลือตนเองได้ดีในเรื่องต่างๆ  แล้ว  พอนานไปๆ ความไว้ใจของพ่อแม่ย่อมมีมากขึ้น ก็จะปล่อยให้เขาทำสิ่งต่างๆ  ได้อย่างอิสระ

          การที่เด็กสามารถช่วยเหลือตนเองได้ตามช่วงวัยของเขา  เช่น  หนึ่งขวบร้องเรียกแม่มาป้อนข้าวได้  เด็กสองขวบหาข้าวในครัวกินเองได้ สามขวบกินเสร็จรู้จักจัดเก็บเป็นที่เป็นทาง  สี่ขวบล้างจานล้างช้อนได้เรียบร้อย  ห้าขวบสวมรอยคอยคนอื่นล้างให้ (ล้อเล่นนะ)  ต้องล้างให้คนอื่นถึงจะถูก  ซึ่งถ้าเขาทำสิ่งต่างๆ เหล่านี้ได้ดีก็เชื่อว่าพ่อแม่ผู้ปกครองคงจะเบาแรงในการเลี้ยงดูบุตรหลานไปได้มาก

          เมื่อเบาแรง  ก็เบาใจ  จากเบาใจ  จึงเปลี่ยนมาเป็นไว้ใจ ไว้ใจให้เขาดูแลเรื่องความหิวของตัวเอง  ไว้ใจให้เขาดูแลเรื่องความสะอาดของตัวเอง  ไว้ใจให้เขาดูแลเรื่องการบ้านเมื่อขึ้นชั้นเรียน   แต่ อย่าไว้ใจ เรื่องความปลอดภัย  ให้คอยตามดูอยู่ห่างๆ อย่าให้เขารู้ตัว

          เมื่อผู้ใหญ่ให้ความไว้วางใจกับเด็กแล้วเขาย่อมจะรู้สึกได้จากการที่เวลาทำอะไรไม่ต้องมีคนมาคอยตามจี้ตามดู(ดูอย่างสนใจใส่ใจ  กับ การดูไปจับผิดไปมันให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน)  เขาก็จะไม่กังวลว่าจะทำอะไรผิดหรือเปล่า  เมื่อไม่มีความกังวลแล้วอิสระย่อมเกิด

          "อิสระเกิด  ความคิดก็ไม่อยู่ในกรอบ" (ระวังด้านลบด้วยนะ)