ทุกคนเกิดมาก็เริ่มจากการช่วยเหลือตนเองไม่ได้มาก่อนทั้งนั้น แล้วค่อยๆช่วยเหลือตนเองได้มากขึ้น จนกระทั้งอยู่ได้ด้วยลำแข้งของตนเอง บางคนหยุดอยู่แค่นั้น
แต่หลายคนพัฒนาขึ้นไปอีกคือสามารถที่จะช่วยเหลือผู้อื่นได้ด้วย พัฒนาไปจนถึงจุดสูงสุดของแต่ละคน จากนั้นจึงกลับสู่จุดเริ่มต้น นั่นคือค่อยๆ ช่วยเหลือตนเองได้น้อยลงจนสิ้นลม
มาดูกันว่าแต่ละช่วงควรช่วยเหลือตนเองอะไรได้บ้าง (0 – ประถม)
0-2 กินได้ก็ไร้เหลื่ยว
เกี่ยวกับเรื่องกินไม่เกี่ยวเรื่องปรุง
คือถ้ามีอาหารมาว่างไว้ข้างหน้าแล้วเด็กสามารถบรรจงลงใส่ท้องได้ก็เป็นอันว่าใช้ได้
บางคนทำหกบ้างในช่วงแรกก็ถือว่าเป็นการเรียนรู้ไปอย่าไปดุด่าว่าเด็กเพราะจะทำให้เขากลัวจนกระจายตัวไม่กล้าเรียนรู้ในเรื่องอื่นๆด้วย รอให้เขาเรียนรู้จนช่ำชองแล้วยังทำหกเลอะเทอะ อย่างนั้นก็ต้องมีโดนกันบ้าง
2-4 มีสิ่งสกปรกก็กำจัดซะ
เอาแค่ร่างกายตัวเองให้รอดก็ถือว่าใช้ได้
กินถ่ายขี้เยี่ยวเปรี้ยวเหม็นให้เด็กรู้จักทำความสะอาดตัวเองได้ไม่ต้องรอผู้ใหญ่ทำให้ ซึ่งก็ต้องอาศัยความอดทนในการสอนของพ่อแม่ผู้ปกครองด้วยจึงจะสำเร็จ
4-ก่อนประถม
ออกปากชมได้ว่าเก่งจังแต่งตัวเองได้ด้วย หลายๆ คนไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเรื่องการฝึกแต่งตัวของเด็กเนื่องจากไม่มีเวลามาสอน
เพราะตื่นเช้ามาก็ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวของตัวเองให้เสร็จเพื่อที่จะไปทำงาน
กลับบ้านมาพาเด็กอาบน้ำก็หมดเรี่ยวหมดแรงขี้เกียจมานั่งรอให้เด็กแต่งตัวเองอยากทำให้มันเสร็จๆ
ซะจะได้ไปพักผ่อน
เจียดเวลาซักนิดเถอะ ชีวิตจะได้สบาย
เพราะในเด็กปกติใช้เวลาฝึกแค่ไม่ถึงอาทิตย์เขาก็สามารถเรียนรู้ได้แล้ว
สิ้นประถม
สมควรซักผ้าเองได้บ้างถุงเท้าก็ยังดี
แม่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยยอมให้เด็กซักผ้าเพราะว่าพ่อมันก็ไม่ยอมซักเอง โยนไว้เดี๋ยวก็มีคนมาซักให้ อยากจะขอนะถือว่าเป็นการฝึกให้เด็กรู้จักช่วยเหลือตนเอง
